میر حسین موسوی و نقش آن در تحمیل جنگ

ابتدا نگاهی به پیشینه میر حسین موسوی می اندازیم :

پس از دستگیری  حسن آلادپوش ( از اعضای سازمان مجاهدین خلق که در ترور برخی از مستشاران آمریکایی در زمان شاه دست داشت) پای میر حسین موسوی نیز به دلیل سابقه آشنایی با وی به بازداشگاه کشانده می شود. اسناد بازجویی های موسوی نشان می دهد که وی با لو دادن اطلاعات خود از آلادپوش توانسته بود پس از ده روز از بازداشت رهایی یابد. اسناد دیگری نیز حاکی است که ساواک{ پس از اثبات وفاداری موسوی به رژیم} مجوز عضویت وی در هیئت علمی دانشگاه ملی (شهید بهشتی) را صادر می کند.

بقیه در ادامه مطلب   

 

ظاهراً تنها فعالیت به ظاهر سیاسی و موسوی این بوده که از سال 54 تا 57 به همراه چند نفر از اعضای نهضت آزادی و حبیب الله پیمان( با افکار شبیه مار کسیستی) چند نشریه تحلیلی منتشر کرده اند.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و تا قبل از فاجعه 7 تیر مهندس موسوی سردبیری روزنامه جمهوری اسلامی را بعهده داشت. وی پس از شروع کارش در سر دبیری روزنامه جمهوری اسلامی ، تشکلی را به وجود آورد و رهبری کرد که اعضای آن عبارت بودند از :«جواد اژه ای»،«ابولقاسم سرحدی زاده» و «مسیح مهاجری». این حلقه چهار نفره که همسو با یکدیگر امور روزنامه را در اختیار داشتند ، کلیه کار ها را با آقای هاشمی رفسنجانی هماهنگ می کردند.

موسوی مقالات بسیاری به طرفداری از دکتر مصدق در روزنامه به چاپ می رساند و این یکی از نقاط اختلاف شهید «حسن آیت» با وی بود. زمانی که نام مهندس موسوی به عنوان وزیر پیشنهادی امور خارجه در جلسه شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی مطرح می شود، آیت مخالفت جدی می کند و اعلام می کند که این مخالفت خود را در مجلس نیز اعلام خواهد کرد. وی می گوید موسوی در خط دکتر پیمان است و خط پیمان لاجرم به خط آمریکا می انجامد.

جلال الدین فارسی نیز نقل می کند:

«بعد از آنکه میر حسین موسوی در روزنامه جمهوری اسلامی  مقاله ای در تمجید از دکتر پیمان می نویسد ، در شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی عده ای تصمیم می گیرند که میرحسین را از حزب اخراج کنند.»

فارسی در بخش دیگری از سخنانش می افزاید:

«کسانی که میر حسین را می شناختند، این اقدامات برای آنها عجیب نبود. وی با قران آشنا نبود. رهبر وی حبیب الله پیمان بود. من پیمان زا از حدود سال 35 می شناختم ؛ تمایلات مارکسیستی وی کاملاً روشن بود.»

محسن آیت(فرزند شهید آیت) در مورد مخالفت پدرش با وزارت امور خارجه  میر حسین موسوی می گوید»

«در روز شهادت (14 مرداد 60) بود که رای اعتماد به کابینه شهید باهنر مطرح بود، {پدرش} نگران سپردن سمت های حساس به اشخاص با سوابق نامطلوب بوده است. پس از رای اعتماد مجلس به وزارت امور خارجه میر حسین موسوی هم ایشان می گفت اگر انفجار هفت تیر روی نداده بود، در مجلس این قدر نمی ماندم و افراد بیشتری با من در مخالفت با وزارت او همراهی می کردند.»

همسر میرحسین موسوی یعنی زهره کاظمی (معروف به زهرا رهنورد) نیز همانند خود او پیش از پیروزی انقلاب از شاگردان دکتر پیمان و مرتبط با برخی از اعضای نهضت آزادی بوده است.

دکتر مکری در یادداشت های خود در سال 1370 اشاره می کند که زهره کاظمی پیش از انقلاب همکار لیلی جهان آرا(معروف به لیلی امیر ارجمند) – نزدیک ترین دوست فرح پهلوی- بوده است.

لیلی جهان آرا که در ظاهر مسئولیت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را بر عهده داشته ، زنی بسیار فاسد بوده که با چند سازمان جاسوسی نیز ارتباط داشته است.

زهرا رهنورد طبق برخی اسناد رسمی ، اطلاعات مربوط به ارتباطات مردمی امام موسی صدر (رهبر شیعیان لبنان)  با داخل کشور را مخبرین ساواک می داده است. نکته جالب این که رهنورد و موسوی به همراه دو فرزند خود  در سال 1355 برای سکونت دائمی به آمریکا می روند اما با تغییر سیاست دولت آمریکا در قالب ایجاد فضای به اصطلاح باز سیاسی توسط کارتر در ایران  به کشور باز می گردند.

زهرا رهنورد در سال 1358 از سوی نهضت آزادی در لیست مشترکی کاندیدای مجلس خبرگان قانون اساسی می شود که افراد دیگری همچون مسعود رجوی و مهدی ابریشمچی(از سران منافقین) نیز جزو آن لیست بوده اند؛ ولی با این وجود موفق به راهیابی به مجلس نمی شود.