خادم باید نوکر باشد

همین که حاضر شوی خودت را با هر نام و نشانی برسانی به آستان بوسی خادماان بی نام و نشان و همین که بشوی خادم خادمان دستگاه نوکری حضرت ارباب و آنان که در راه نوکری حتی از جان خود نیز گذشتند و همین که داغ «خادمی شهدا» را بر سینه ات زنند، خود بالاترین افتخار است.

نوکری اهل بیت و قدم گذاشتن در وادی پایمردی و ایستادن بر سر آرمان و انقلاب ، جز با کنار گذاشتن راحتی و آسودگی و عافیت معنا ندارد. در ادبیات نوکری ، «نمی خواهم» و «نمی شود» معنا نمی یابد و هرچه هست تحمل رنج و تلاشی است شیرین برای خواسته هایی متعالی. برای نوکری باید از همه چیز گذشت ، از نام و نشان ، از رتبه و مدرک، از نخوت و غرور و از همه ی خواستن ها و تعلقات بیهوده و نابه جا.

چه بسا خواستن های مشروعی که در این مسیر کنار گذاشته شود.

این جا دیگر برخی چیز ها اولویت خود را از دست می دهند. قبل از هر چیز باید روی خودت پا بگذاری ، روی خواسته ها و راحتی های خودت و حتی اولویت ها، دغدغه ها و علایق خودت ، درست مثل همان هایی که روزگاری این چنین کردند. هرچه باشد می خواهی برای چند صباحی هم که شده در رکابشان تنفس کنی ، روز را به شب برسانی و نوکری کنی و باید خود را شبیه ایشان کنی.

این که حاضر شوی از کلاس و درس و مشقت بزنی ، از فرصت تفریح و استراحت و در کنار دوستان و خانواده ، خوش بودن ها بزنی ، رنج سفر را تحمل کنی ، رنج سرما و گرمای شدید ، کم خوابیدن ها ، غذای بی موقع و نامطلوب خوردن ها ، رنج فرمان برداری و کنار گذاشتن ادعا ها ، رنج انجام کار هایی که تا به حال یادش هم نامطلب می نمود ، رنج خاکی بودن و خاکی شدن ها ، رنج خدمت به زائران شهدا ، کفش جفت کردن ها، زباله را از زیر پایشان جمع کردن ها ، در برابر خواسته های به حق و ناحق ایشان تواضع کردن ، دستشویی شستن ها و ... همه و همه نشانی از قدم گذاشتن در مسیر نوکری و خادمی دارد.

اصلا خادم اگر نوکر باشد، همه ی این مرارت ها برای اوشیرین می شود ، وقتی که بداند مورد رضایت ولی نعمتش قرار می گیرد و البته «ولی نعمت» شمردن شهدا، خود افتخاری است چه بسا بالاتر از خدمت شهدا. چرا که کم نیستند پرستش کنندگان معبود و یکتا پرستان روزگار و پس از آن کم نیستند پیروان دین حنیف اسلام در سراسر دنیا و کم نیستند سینه چاکان مذهب تشیع و اهل البیت علیهم السلام و گامی جلوتر ، کم نیستند جبهه ی دلدادگان انقلاب اسلامی و پیروان ولایت و حتی کم نبودند رزمندگانی که از جان و مال و همه چیز خود در راه آرمان خمینی و حفظ اسلام و انقلاب گذشتند ، اما شاید کمتر باشند آنانی که خود را خادم ایشان بدانند و به این خادمی مباهات و خاک تربت آن شهیدان را سرمه چشمان خود کنند.

آری ، در وادی نوکری ، هرچه نوکر تر باشی ، ارج و قرب بیشتری خواهی یافت. چه بسا رضایت ارباب دست یافتنی تر باشد وقتی که ببیند کسی خدمت نوکرش را می کند ، به این خاطر که او نوکر ارباب است. این ها همه به شرطی است که ابتدا خود را نوکر بدانی.