تاملی بر سخن «این ها فرزندان انقلابند!»

شاید خیلی  از استدلال ها در موافقت و همراهی با دستاورد های مذاکرات اخیر هسته ای و مهم تر از آن سرکوب انتقاد ها و مخالفت ها این سخن باشد که «تیم مذاکره کننده ، فرزند انقلابند!» لکن این سخن هر چند حکیمانه که رهبر معظم انقلاب اسلامی در توصیف تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان فرمودند البته از چند جهت قابل تامل است؛

-نخست آن که این موضوع ناشی از رویه ی معظم له در حمایت از مسئولین وقت نظام اسلامی و به ویژه در مواجهه با فرصت طلبان داخلی و دشمنان خارجی بوده است؛ هرچه باشد مسئولین کشور ، منتخبین این ملت اند و در چارچوب های قانونی این نظام و انقلاب بر مسند مسئولیت تکیه زده اند.

- دوم آن که باید بین اشخاص و عملکرد ها تفکیک قائل شویم، به این نحو که هر انسانی ممکن الخطاست و هرچقدر هم که خوب باشد، ممکن است خطایی از او سر بزند. این بدان معناست که هر چقدر هم از فردی توصیف به نیکی شود ، دلیلی بر تایید تمام عیار همه عملکرد های آن شخص نبوده و نخواهد بود؛ کما این که رهبری معظم انقلاب در سخن ابتدای سال جاری در حرم مطهر رضوی صریحا فرمودند:«من از همه ی دولت ها در دوران مسئولیت خودم حمایت کردم؛ از این دولت هم حمایت می کنم. هر جا هم لازم باشد تذکر می دهم؛ البته چک سفید امضاهم به کسی نمی دهم. نگاه می کنم به عملکرد ها و برحسب عملکرد ها قضاوت می کنم.»

از سوی دیگر ایشان در جای جای سخنان خود به نقد عملکرد ها و البته فرزندان انقلاب را نیز به پذیرش انتقادات توصیه فرموده اند:« به مسئولان کشور – در سه قوه- این را تاکید می کنم که آن ها هم باید با منتقدین خود و باکسانی که از آن ها انتقاد می کنند رفتار مناسبی داشند . آن هارا تحقیر نکنند به آنها اهانت نکنند؛ تحقیر مخالفان از سوی مسئولان ، خلاف تدبیر و خلاف حکمت است.»

-سوم آنکه باید تفاوت قائل شد بین «فرزندان انقلاب» و «فرزندان انقلابی». کما اینکه همه آحاد این ملت از آن جا که در فضای انقلاب اسلامی تنفس می کنند و خود را به قوانین و حدود آن ملزم می دانند  به نوعی فرزندان این انقلاب به شمار می آیند. فرزندان این انقلاب هم که گفته می شود. بدین معنا که در سر در آخور غرب  و شرق ندارند و خط  و ربط سازمانی با بیگانگان ندارند.

لکن می توان فرزند این انقلاب بود ، اما انقلابی نبود ؛ می توان در این مملکت زندگی کرد و مبهوت بیگانگان بود؛ می توان سر سفره این انقلاب بزرگ شد و آرمان های آن را فراموش کرد...

فراموش کرد که راه ما از راه شیطان بزرگ جداست...